Bloggen? Ik?

Bloggen, ik heb het nooit gedaan. En waarom zou ik? Ik heb mijn handen al vol aan mijn job: lessen voorbereiden, taken en toetsen verbeteren en boeken lezen om mijn leerlingen leestips te kunnen geven. Daarnaast heb ik nog mijn vrijwilligerswerk bij Transkript waar ik DAISY-boeken inlees, en zonder mijn muzikale hobby zou ik me maar een half mens voelen. Ten slotte heb ik ook nog een man die af en toe ook wat aandacht vraagt en verdient.

Ik keek dus wel even op toen de mensen van de Luisterpuntbibliotheek me vroegen om aan hun blog mee te werken. Want wat heb ik te vertellen? Toch niet meer dan elke andere lerares Nederlands die zot is van boeken, jeugdboeken, poëzie en het liefst al haar leerlingen aan het lezen wil krijgen. Maar toch, misschien ben ik wel een tikkeltje gepassioneerder dan de doorsnee-leraar: ik wil mijn leerlingen voortdurend andere, mooiere, boeiendere en meer bijzondere boeken laten lezen. Omdat ik vind dat elk kind en jongere recht heeft op die opmerkelijke, ontroerende, meeslepende of fascinerende wereld die er verborgen kan zitten achter een boekomslag.

Ik zeg elk kind, en dan bedoel ik ook elk kind. Ook het kind dat niet graag leest, ook het kind dat met woorden en letters worstelt tot het er hopeloos ontmoedigd van wordt. Dus ook mijn leerlingen met dyslexie.

En gelukkig zijn boeken, zelfs dikke en minder gemakkelijke boeken, nu erg toegankelijk geworden voor dyslectici. Want met de DAISY-boeken worden sprookjes en legendes, poëzie en spionageverhalen, thrillers en liefdesgeschiedenissen leesbaar voor iedereen.

Elke woensdag na schooltijd doe ik een uurtje vrijwilligerswerk. Ik ga een uurtje voorlezen. Niet voor een luisterend publiek, maar voor een microfoon en een geduldige studiomeester. Zij neemt alles op en zorgt dat de geluidsbestanden bij de Luisterpuntbibliotheek geraken. Daar worden van mijn voorleesuurtjes DAISY-boeken gemaakt: schijfjes met mp3-bestanden zodat wie een leesbeperking heeft toch van boeken kan genieten.

En dan ben ik nog niet tevreden. Want zo krijg ik echt niet al mijn leerlingen aan ’t lezen. Daarom zit ik op school in de bibliohteekwerkgroep. Want een school zonder bib is de naam school niet waard. Wilde plannen heb ik met die schoolbib, samen met drie collega’s die ook van mening zijn dat boeken belangrijk zijn.

Maar daarover later meer.

Hmm, als ik het zo bekijk is het misschien toch niet zo vreemd dat de Luisterpuntbibliotheek me vroeg om te bloggen. Want over boeken geraak ik moeilijk uitgepraat.